Aşk İle Geliyorum

Aklının kuytu köşelerinde kök salan düşünceleri açığa vurmak ister miydi ki insan? İstemezdi, istemek kolay gelmezdi...

Sözlerin kifayetsizliğiydi belini büken, belki ‘yetişmez’ diye düşünürdü, ‘yetmez’ diye... Belki ellerinde tutarken bile, daha açıktı kalbinde gizlediği! Hayatın dünü ve bugününe inat yarınını sırtlamak için gücü yetmiyordu insanın. Sancısız bir tek günü özlerken, aşkı unutmak içinden gelmiyordu. Ağırdı, kasvetliydi, kırıcıydı belki ama gerekliydi su kadar, toprak kadar, nefes kadar... 

Çocukluğumu özlemek hastalıktı yüreğimde, çocukluğumda aşk olmadığındandı belki, belki sitem etmeye değer hiçbir şey bulamamaktı, hayatı düşünmemekti, paraya tamah etmemekti çocukluğun hasretlik yanı.

Canımı yakan yokluğuna inat, seni düşlemekmiş ‘hayat’, uyandığımda yanımda olduğunu bilmekmiş ‘mutluluk’, soframa kattığım aş değilmiş karnımı tok tutan, sen varken her yer aydınlıkmış, karanlık gittiğinde yoldaşımmış meğer.

Yeni bir başlangıç için geçse, kaldığımız yerden devam etmek lazım, bilirsin; kısır döngüleri sevmem ben, ama hayat ders almakmış hatalardan. Anlamak; kayıpların bekçisiymiş, sen yokluğunda bile bana bir şeyler öğrettin .Sevdiğim, aşkım... Keşke iki yürekte tek fikir olmak yerine iki fikirde tek yürek olsaydık! 

Elimde öfkenin izleri var. Hırsımıza yenik düştüğümüzde mi hayata yenilmiştik bilmiyorum? Şimdi saat gece yarısı... Şehrin ışıklarıyla oynaşan kedilerde değildir aklın. Burak huysuzlanmıştır, sen uykulara hasretsindir benden çok.

Sözlerin tutulması lazım bilirim, söz vermek zor gelir o yüzden ama aşk sözlere gerek duymaz, aşk kokusunu her daim duyduğun leylak gibidir bahçende, denizde dalgalardır aşkın sesi, rüzgarın deliliği, aklının hoyratlığı...

Sana aşkla geliyorum, karşıla beni!

Talân Ayşe Kanca