Varsın; uçmayı unutsun kanatlarım.
kaf dağının eteklerinde;
küçük bir düş ağacının altındaysam eğer.
Say ki; hüzün nehrinde can çekişirken,
terk edilmişlik koyunda yan yatmışsın.
Ben; diz çöküp ellerinde soluklanmışım.
Sen; kapılıp akıntıya yeniden yüzmüşsün.
Varsın; tutmasın ayaklarım.
Üzerime basıp geçerken bütün evren;
beni çiğneyenlere siper etmişsen kendini.
İşte o vakit;
kırkayaklara, çınar ağaçlarına,
yosunlu taşlaradır selamım.
İşte o vakit;
kocaman beyaz bir bulutla,
sonsuzluk vadisinde alırım soluğu.
Küçüklüğüm, genç kızlığım, kadınlığım karşılar beni...
Sen en olmadık yüzünle çıkarsın karşıma.
Dizime yaslanıp ninniler söylersin,
ruhumdan yüreğime kayıp gidersin öylece.
Talân Ayşe Kanca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder