Seni Anımsasın Ruhum

Bak bana İstanbul.
gözyaşlarım akıp gitti üzerimden,
yüreğimden...
Hani sen derdin ki, geçer,
hani derdin ki, tükenir...
Bak bana İstanbul.
tükendim!
Kalbimden geçip gittiler, dur diyemeden.
Sevmeleri anlat bana,
sevişmeleri,
tadı damağında kalmış tenleri...
Bana aşkı anlat koca şehir.
surlarında sıkışıp kalmış, Bizans oyunlarını...
Kamçılandıkça sırtım, seni anımsasın ruhum.
bana hayatı anlat koynunda uyuduğum.
Bana unutmayı anlat, severken unutmayı.
Masalları olan şehir;
bana nasıldı anlat Leyla'yla Mecnun, Ferhat'la Şirin.
Kötüleri alt eden, iyileri var eden
bir film karesinde üç ömre bedel sen;
yaşam kollarında durur bilirim.
Öyle geçip gider boğazdan,
yalılardan,
yaralardan...
Sen var olduğun günden beri,
sanki başka yazılmıştır şiirler,
aşklar,
aşka aşıklar...
Seninle ölmekte başkadır,
kalıp gömülmekte...
Ben eriyip bittiğimde,
içimdekilerle çekip giderim, içime çektiklerimle...
Köpüklerin arasından bana el sallayan sen;
dirseklerimi dayadığım şu masa,
tanrıya ettiğim yemin,
kanadı kırık ruhumla ben;
Sana büyük bir çemberin,
Küçük bir yerinden yazıyoruz.
Küstüğün gün bana,
etlerimi didiklesin bütün evren.
Koca bir mezarlıkta,
küçük bir taş ayır bana.
Seni anlatsın, beni anlamayanlar.


Talan Ayşe Kanca