Cümlelerim ağardı bu sabah,
aklar düştü satırlarıma...
sonra, bitmiş buldum kendimi,
tükendikçe azdı yaralarım
yaraladıklarım âh etmişti, anladım!
Susuz kalmış yüreğime, kara kışlar yağdırdım.
Dolular vurdu çiçeklerimi,
ellerimde solup gitti tutunduklarım.
Körpe kuzular saldım çayırlarıma,
kurtlar kapıp kaçtı birer birer.
Elimde kaldı meleyişleri...
Cümlelerim ağardı bu sabah,
aklar düştü satırlarıma...
Zarflayıp kaldırdım hayatımı,
elden teslim ettim acılarımı.
Susuzluktan kavrulan hücrelerime;
kucak dolusu seni sundum.
Cümlelerim ağırdı;
kendimi avuturken.
Talân Ayşe Kanca
Selam ,
YanıtlaSilYeni sayfanız hayırlı olsun...ilk ziyaretçilerden biriyim sanırım...inşallah hep beraber uzun süre paylaşırız içimizden geçenleri...Eski blogcu günlerime geri döndürdünüz beni :)sağolun
Teşekkür ederim, gerçekten ilk ziyaretçimsiniz, yürek sesiniz hiç susmasın.
YanıtlaSilUmutla ve ışıkla kalın
satırlara aklar düşse de değerlerinden bir şey kaybetmeyecektir. Sarap misali sözlerinizle hep boşluklara umutlar göndermeye devam edin..
YanıtlaSilayşe hanım yine yüreklerimizi titreten şiirinizi paylaştıgınız için teşekkürler
YanıtlaSilSaliha hanım; yürekler titreyebiliyorsa içlerindeki insan sevgisinin çokluğundandır. Bende sizlere teşekkür ederim...
YanıtlaSil